Het kan niet anders. Dirk (7) en Teun (5) hebben beiden autisme én adhd, een bijzonder ingewikkelde combinatie die intensieve zorg noodzakelijk maakt. In het speciaal onderwijs krijgen ze de rust en structuur die ze zo hard nodig hebben. Thuis lukt dat helaas niet altijd. Er is namelijk nog een derde kind. Dochter Femke (3) heeft weliswaar geen stoornis, maar verdient net als iedere andere peuter natuurlijk de liefde en aandacht van papa en mama. Dat betekent dat de ouders voortdurend op hun tenen moeten lopen. Bij de minste of geringste onrust slaat de vlam in de pan.
In de hectiek zou je bijna vergeten dat er ook nog gewoon brood op de plank moet komen. Vader Henk werkt als leraar in Best, moeder Laura was secretaresse maar zit nu al een paar jaar thuis. De intensieve zorg, de dagelijkse spanningen en al het regelwerk om de kinderen een zo zorgeloos mogelijk bestaan te bieden, hebben hun tol geëist. Laura loopt op haar tandvlees.
Drie jaar lang is ze met haar man bezig geweest om voor Teun en Dirk bijzondere buitenschoolse opvang te regelen. De huisarts met wie ze deze wens als eerste besprak, verwees haar naar school. De school speelde de bal door naar de gemeente. Daar begon voor de ouders een langdurig traject om voor hun kinderen een indicatiestelling te krijgen. Met de eerste gezinscoach was er geen klik. De man toonde weinig inlevingsvermogen en begreep niet goed waarom Laura thuis zat en niet werkte. De tweede coach switchte na zes weken van baan, waardoor het circus weer van voor af aan begon en Henk en Laura hun verhaal voor de derde keer moesten vertellen. En dus ook weer opnieuw moesten wachten op een beoordeling.
Ook het vinden van de juiste zorg en de juiste opvangplek bleek veel ingewikkelder dan gedacht. Hun casus was complex, zo kregen ze te horen. In de buurt waren voor de kinderen geen opvangplekken beschikbaar. Achteraf hadden de ouders misschien eerder aan de bel moeten trekken.
Uiteindelijk komt alles goed, zo lijkt het. Na drie jaar strijden is er eindelijk een indicatie afgegeven voor buitenschoolse opvang. Probleem opgelost, zou je denken. Maar nee. Een nieuw probleem dient zich aan. Er is geen vervoer voor de kinderen. Vader Henk heeft de auto nodig voor zijn werk, Laura heeft geen rijbewijs. Bij gebrek aan passend leerlingenvervoer heeft de indicatie voor buitenschoolse opvang geen enkele waarde. Na deze zoveelste tegenvaller zijn beide ouders de wanhoop nabij. Of niemand anders de kinderen kan brengen? Ze heeft de vraag al zo vaak gehoord dat ze grote moeite moet doen om beleefd te blijven. Nee, er is niemand anders. Niet iemand die weet wat hij moet doen als de situatie uit de hand loopt en die op het vertrouwen van Teun en Dirk kan rekenen.
Ten einde raad hebben Henk en Laura onlangs een gesprek gehad met de wethouder van sociale zaken. Daarin gaven zij aan dat ze op hun tandvlees lopen. Laura zit op het randje van een burn-out, Henk raakt met de dag gefrustreerder en kan op zijn werk nauwelijks de aandacht erbij houden. Maar ze moeten door. Voor de kinderen. Ze hebben geen keus.
De wethouder luisterde aandachtig naar hun verhaal. Hoewel de bestuurder geen concrete toezeggingen kon doen, heeft het gesprek ervoor gezorgd dat Henk en Laura zich gehoord voelen en weer nieuw vertrouwen hebben getankt om door te gaan. Dankzij hun standvastigheid en de hulp van een nieuwe gezinscoach die hun situatie begrijpt en die ze vertrouwen, is er nu ook passend vervoer voor hun kinderen geregeld. Eind goed, al goed? Jazeker. Iedereen tevreden? Nee. Voor dit gezin en voor deze kinderen liep het uiteindelijk goed af. Maar wat komt er terecht van al die andere gezinnen die minder assertief en alert zijn? Kinderen van wie de ouders niet weten welke weg ze moeten bewandelen?
Ben jij als Helmondse professional op zoek naar manieren om mensen te helpen? Of het nu gaat over gezondheid, financiële moeilijkheden of andere problemen: Ruimte om te leven helpt je graag met het vinden van passende hulp. Neem een kijkje op de pagina 'Tips voor professionals' voor meer informatie.